Husaberg

Ο φίλος μου ο Χρήστος. Ψηλός, αδύνατος, με μακριά λεπτά άκρα, εξαιρετικά ανήσυχα μάτια που δε σταματούν να κινούνται μέσα στις κόχες τους και μόνιμη έννοια για το σωματικό του βάρος το οποίο δεν αυξάνεται. (Σε αντίθεση με το δικό μου που δε μειώνεται). Φύσιν αντισυμβατικός άνθρωπος, ζει τη ζωή του προκαλώντας σε κάθε περίσταση το χάος μέσα στο οποίο ζούμε όλοι μας. Εκείνη την εποχή ο Χρήστος είχε ξεμείνει από μηχανάκι και κυκλοφορούσε με το αυτοκίνητο. Αποφάσισε να αγοράσει ένα για να κάνει μότοκρος. Έτρεχε παλιότερα σε αγώνες και τώρα ήθελε να ξανακάνει το χόμπι του. Μου ανακοίνωσε λοιπόν πως ήθελε να αγοράσει μηχανάκι. Το συζητήσαμε. Η δική μου άποψη ήταν να πάρει ένα γιαπωνέζικο. Εκείνη την εποχή μάλιστα η Honda είχε πρωτοβγάλει το CRF το οποίο ήταν, και είναι, μια καταπληκτική κατασκευή. Και πρόκειται για Honda, δηλαδή απροβλημάτιστη λειτουργία εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Συγχωρήστε το απόλυτο της απόψεώς μου, αλλά πως να το κάνουμε, μερικά πράγματα είναι αυταπόδεικτα.
-Ά πα πα. Γιαπωνέζικο με τίποτα. Θα έκανα δηλαδή μια παραχώρηση για Yamaha αλλά δε θέλω γιαπωνέζικο.
-Μήπως κάνα WR αφού θέλεις Yamaha?
-Θέλω τετράχρονο.
Δεν επέμεινα. Ο Χρήστος είναι μηχανολόγος, παλιός αγωνιζόμενος, και χρόνια δημοσιογράφος σε έντυπα μηχανοκίνητου. Δε θα μπορούσα να επιμείνω.
Αρχίσαμε να εξετάζουμε διεξοδικά μία μία τις επιλογές. Η εξέταση αυτή βεβαίως κράτησε περίπου έξι μήνες. Επισκεφτήκαμε όλες τις αντιπροσωπείες, τις μάντρες, τους εμπόρους, τους εισαγωγείς, τις αποθήκες και γενικά όλα τα μέρη στα οποία θα μπορούσε να βρει κανείς μηχανάκι στο λεκανοπέδιο της αττικής. Συζητήσαμε άπειρες ώρες σχετικά με τα πλεονεκτήματα, τα μειονεκτήματα, τις μεθόδους παραγωγής, τα υλικά, την τεχνολογία, τις σχεδιαστικές τάσεις και την πολιτική σε κάθε εταιρία και κάθε μοντέλο ξεχωριστά για την τελευταία δεκαετία και γενικότερα εξαντλήσαμε κάθε περίπτωση μεμονωμένα ή συγκριτικά.
Ο Χρήστος δεν είχε πάρει ακόμα απόφαση.
Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς πως όλη αυτή η διαδικασία θα με είχε κάνει να βαρεθώ. Μπορώ να πω το αντίθετο. Οι μοτοσυκλέτες δεν με κάνουν ποτέ να βαριέμαι και η έρευνα αγοράς τους είναι από μόνη της μια ιστορία πολύ ενδιαφέρουσα μιας και οι προσφερόμενες επιλογές μπορούν να ικανοποιήσουν και το πιο περίεργο γούστο. Ή βίτσιο. Ακόμα και στην περίπτωση που ο προβληματισμός δεν αφορά εσένα προσωπικά αλλά κάποιο φίλο το ενδιαφέρον διατηρείται αμείωτο. Μπορώ να πω, πως απολάμβανα την αναποφασιστικότητα του φίλου μου.
Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνό μου.
-Αγόρασα μηχανάκι. -Α μπράβο! Πολύ ωραία. -Δε θα με ρωτήσεις τι πήρα? -Πήρες Husaberg. -Που το ήξερες? -Ήμουν σίγουρος. -Θες να έρθεις να το δεις? Είμαι στο συνεργείο του Κυριάκου. -Φυσικά. Έρχομαι τώρα.
Ο Χρήστος, καθώς προανέφερα, είναι παλιός αγωνιζόμενος. Έτρεχε με Husaberg την εποχή που εμφανίστηκαν τα πρώτα τετράχρονα. Όλη η εξάμηνη έρευνα που είχε προηγηθεί έγινε στην ουσία για να αποκλείσει το ενδεχόμενο αγοράς κάποιου άλλου δικύκλου. Για να είναι σίγουρος οτι παίρνοντάς το, δε θα βρισκόταν κάτι άλλο στη συνέχεια το οποίο να τον κάνει να προβληματιστεί σχετικά με την απόφασή του. Τα είχε ψάξει όλα διεξοδικά και είχε βρει για κάθε επιλογή ένα πολύ καλό επιχείρημα για να την απορρίψει. Δεν θα μπορούσα να μην είμαι σίγουρος.
Τον βρήκα στο συνεργείο, με το λάδι μέχρι το γόνατο. Είχε πέσει με μανία πάνω στο μηχανάκι και το έγδυνε. Αν μπορούσε να κάνει όλες τις δουλειές με μια κίνηση θα το είχε κάνει. Το σκηνικό έμοιαζε με επισκευή, μέσα σε αγώνα, στη μέση της ερήμου, με τον ήλιο να δύει, που βιάζεσαι να τελειώσεις για να μη σε βρει η νύχτα και σε φάνε τα τσακάλια. Αφαιρούσε από πάνω κάθε τι περιττό, κάθε τι που προσέθετε βάρος ή προεξείχε.
Φυσικά να βοηθήσω δε μπορούσα με το Χρήστο να γυρίζει σα σβούρα γύρω απο το μηχανάκι και για να μπω στη διαδικασία να πιάσω το ρυθμό του ούτε λόγος. Μόλις που είχα πιεί τον πρώτο καφέ της ημέρας. Χαιρέτησα, άναψα τσιγάρο, και κάθισα να χαζέψω το θέαμα.
Παρακολουθούσα για αρκετή ώρα σκεπτόμενος τι θα έκανε εμένα να θέλω να το αποκτήσω. Σκέφτηκα τις ατέλειωτες μανιβελιές και τρομοκρατήθηκα. Σε κάποια στιγμή ο Χρήστος σταμάτησε, ήρθε δίπλα μου, με κοίταξε και με ένα πλατύ χαμόγελο μου είπε
"Έχω στο σπίτι ένα Dellorto καινούριο, στο κουτί του. Δεν έχει δουλέψει ποτέ".
Η φράση αυτή με αποτελείωσε. Το Husaberg είχε πάνω του ένα υπέροχο FCR, σωστό στολίδι. Για να πώ την αλήθεια ήταν το πρώτο πράγμα που κοίταξα πάνω στο μηχανάκι. Και τώρα ήθελε να το βγάλει και να βάλει Dellorto.
Γιατί??? τον ρώτησα. Keihin σε Husaberg? μου απάντησε.
Για να είμαι ειλικρινής αδυνατούσα να καταλάβω τους λόγους που είχε κάποιος να αγοράσει ένα τόσο αντισυμβατικό και απόλυτο μηχανάκι. Να πρέπει να μάθει όλα τα κόλπα και τα χούγια του για να θέσει τον κινητήρα του σε λειτουργία. Nα μάθει να ρυθμίζει καρμπυρατέρ για να λειτουργεί σωστά κάθε φορά που οι περιβαλλοντικές συνθήκες μεταβάλλονται και γενικά να αποκτήσει τις γνώσεις μηχανολογίας αποφοίτου του εθνικού μετσόβειου πολυτεχνείου για να κάνει μια βόλτα.
Όμως τελικά εκεί ακριβώς κρύβεται το μυστήριο. Όταν κάνεις το χόμπι σου χρειάζεσαι ακριβώς αυτό. Κάτι πολύ προσωπικό. Και είναι όλες εκείνες οι μικρές ατέλειες και ιδιοτροπίες που κάνουν τα πράγματα ενδιαφέροντα. Η τελειότητα είναι βαρετή γιατί απλά είναι απόλυτα προβλέψιμη. Ο Χρήστος είχε κάνει την καλύτερη επιλογή. Δεν τον ενδιέφερε να κάνει προπόνηση, ούτε να καλύψει τις ανάγκες της καθημερινής του μετακίνησης. Αναζητούσε κάτι το ξεχωριστό, κάτι απρόβλεπτο. Είναι κάτι που ο ίδιος συνηθίζει να λέει, το νόημα του οποίου μου διέφευγε. Οτι όταν προσφέρεις ένα δώρο σε κάποιον το δώρο αυτό πρέπει να είναι κάτι ουσιαστικά άχρηστο. Κάτι που ο ίδιος θα ήθελε αλλά υπό κανονικές συνθήκες δε θα προσέφερε ποτέ στον εαυτό του. Κάτι αντισυμβατικό και ιδιαίτερο. Και όταν πρόκειται να κάνεις ένα δώρο στον εαυτό σου αυτή είναι η καλύτερη συμβουλή. Είναι μια υπέρβαση.
Ήθελα πολύ να κάνω βόλτα αυτό το μηχανάκι. Έχω ακούσει μάλιστα πως οδηγικά είναι πάρα πολύ καλό. Συνάντησα το Χρήστο μια Κυριακή πριν λίγο καιρό σε μια πίστα. Σκόπευα σ' ένα από τα διαλλείματά του να το κάνω. Όμως ο Χρήστος έπεσε και έσπασε την κλείδα του.
Ενώ ο Δημήτρης τον πήγαινε στο νοσοκομείο πήγαμε με την Έφη να πάρουμε το μηχανάκι από το σημείο που είχε πέσει για να το φορτώσουμε στο τρείλερ. Ο Χρήστος μου είχε εξηγήσει πρίν φύγει όλη την ακολουθία ενεργειών για να το βάλω μπροστά. Όσο κι αν προσπάθησα δεν τα κατάφερα, πράγμα που δε μου έχει ξανασυμβεί με μοτοσυκλέτα. Προσπαθούσα με όλη μου την υπομονή για αρκετή ώρα και αναρωτιόμουν ποιο σατανικό μυαλό τοποθέτησε τη μανιβέλα αριστερά. Στην πραγματικότητα όμως δε με πείραξε καθόλου. Θέλω ακόμα να το κάνω μια βόλτα. Αφού όμως πρώτα καταφέρω να το "βάλω μπροστά".