Δακρυγόνα. Πολλά δακρυγόνα. Κι όταν τελειώνουν τα δακρυγόνα πέτρες που πετούν οι αστυνομικοί. Εικόνες που κάνουν το γύρο του κόσμου παρουσιάζοντας την ελλάδα σα μια χώρα της ανατολικής ευρώπης που όμως "ανήκει εις την δύσιν". Δε γνωρίζω που ανήκουμε, μη με ρωτήσετε. Το θέμα είναι πως ο κόσμος είναι στους δρόμους. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για γνωστούς ή αγνώστους. Οι μάσκες έπεσαν και μαζί τους και τα σώβρακα. Στη βουλή, στη Γ.Α.Δ.Α., στα εξάρχεια, στην ελλάδα ολόκληρη. Παντού υπάρχουν άνεργοι, παντού υπάρχει αδικία, παντού υπάρχει κρίση. Όσο κι αν θέλουμε να το κουκουλώσουμε η οσμή της σήψης κατακλύζει τον περιβάλλοντα χώρο. Εκτός κι αν γίνουμε παραπέτασμα και παίξουμε θέατρο με τους έξω, πράγμα που τώρα πια είναι αργά να κάνουμε.
Η χώρα μας από την εποχή του εμφυλίου ψάχνει να βρει την ταυτότητά της. Αριστερά, δεξιά από παντού ακούμε οτι όλα είναι καλά. Οτι έχουμε συμμάχους. Όμως πλέον καμία υπόσχεση δεν αρκεί μπροστά στο ερώτημα, ποιός ο προσανατολισμός της ελληνικής οικονομίας, ποιός ο προσανατολισμός της ελληνικής κοινωνίας?
Τι είμαστε τελικά? Προοδευτικοί, οπισθοδρομικοί, πουριτανοί, φασίστες, αναρχικοί? Η Ελλάδα ψάχνει να βρεί την ταυτότητά της στη σύγχρονη, παγκόσμια κοινωνία, σαν παιδάκι που έχασε τη μάνα του. Μια θέση στον ήλιο. 'Ολοι γι αυτό ψάχνουν. Για μια θέση στον ήλιο.
Ας καπηλεύεται όποιος θέλει, όποια κατάσταση θέλει. Δε θα βγω να κατηγορήσω κανένα. Τα ερωτήματα όμως έρχονται αμείλικτα και ζητούν απαντήσεις.
Η αριστερά για να διαχειριστεί τη δεξιά έφτασε να οργανώσει τρομοκρατία την οποία δεν κατάφερε να διαχειριστεί. Η δεξιά για να διαχειριστεί την αριστερά προσπάθησε να οργανώσει ξανά αστυνομικό κράτος όπως έκανε στο παρελθόν αλλά δεν της βγήκε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να στοχοποιήσει την οργή απέναντι στην αστυνομία, την ευθύνη της οποίας βεβαίως η αστυνομία δεν αρνήθηκε και εισπράττει τώρα την οργή μη ξέροντας που να καταφύγει. Και στο τέλος δεν ξέρει η αριστερά τι ποιεί η δεξιά.
Τα ερωτήματα έρχονται αμείλικτα ζητώντας απαντήσεις. Προσωρινές λύσεις πλέον δεν μπορούν να δώσουν ουσιαστικές λύσεις. Παραιτήσεις διορισμένων υπουργών που δε γίνονται δεκτές δεν αρκούν. Το λόγο έχει μόνο ο ελληνικός λαός που καλείται να διαχειριστεί την κρίση. Το κρίμα στο λαιμό μας.
ΥΓ. Τα πράγματα, νομίζω, είναι σοβαρά.
Ο βουτυροχλεχλές που παριστάνει τον πρωθυπουργό και εκπέμπει σκιές από το θέατρο εκφράζει μόνο ανεπάρκεια.
ΥΓ 2 Δύο πράγματα με λύπησαν, εκτός από το θάνατο του δεκαπεντάχρονου.
Η ζημιά στη βιβλιοθήκη και η συνέντευξη του Τσίπρα στην ελευθεροτυπία.
100,000 προσλήψεις στο δημόσιο?
Αυτή την πολιτική αναβλητικότητας πληρώνουμε σήμερα σύντροφε...
Άλλο ένα ΠΑ.ΣΟ.Κ. πας να στήσεις?
ΥΓ3 Η φωτογραφία δε συμβαδίζει με τον τίτλο, είναι απο άλλη ταινία. Αισθάνομαι μόνο πως εκφράζει την κατάσταση μιας κοινωνίας που δεν ξέρει πως να αντιδράσει. Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες γίναμε. "Και ΧΡΑΤΣ τουν άτιμο..."
ΥΓ4 Μη δω μαλακίες στα όποια σχόλια, επιχειρηματολογίας Ευαγγελάτου στον ΑΝΤ1 του στύλ "οι κακόμοιροι οι μεροκαματιάρηδες τυροπιτάδες που τους σπάσανε τα μαγαζάκια", εδώ μιλάμε για ανθρώπινες ζωές.
Θα απαντήσω, αλλά θα ξενερώσω πολύ και θα πάρει ο διάολος όποιον με αναγκάσει να απαντήσω σε μαλακίες.
ΥΓ5 Ας μην πιάσω στο στόμα μου το ΚΚΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου