Σπαγγέτι "Αρχάγγελος"

Υλικά για δύο μερίδες μιας και είμαι εργένης.










150 γραμμάρια μύδια μέτρια.
300 γραμμάρια γαρίδες.
Μια πιπεριά Φλωρίνης.
Μια χούφτα αρακάς.
Δύο ντομάτες κομμένες σε κύβους (αν είναι στην εποχή τους), αν δεν είναι δύο κουταλάκια του γλυκού πάστα.
Μια κουταλιά του γλυκού σόγια.
Μια κόκκινη καυτερή πιπεριά από τη γλάστρα, ή μισή κουταλιά του γλυκού μπούκοβο.
Δύο κουταλιές της σούπας ελαιόλαδο.
Ένα τέταρτο του μάτσου άνιθο.
Πιπέρι φρέσκο.

Εκτέλεση
Ρίχνουμε τα μύδια και τις γαρίδες σε καυτό νερό να ζεματιστούν και τα σουρώνουμε.
Βάζουμε τον αρακά, την πιπεριά Φλωρίνης κομμένη σε λωρίδες και τις ντομάτες κομμένες σε κύβους με λίγο νερό, (περίπου ένα κρασοπότηρο) να βράσουν σκεπασμένα σε σιγανή φωτιά.
Όταν μαλακώσουν προσθέτουμε τη σόγια, την καυτερή πιπεριά και τα θαλασσινά. Προσθέτουμε λίγο νερό αν χρειάζεται και τα αφήνουμε να βράσουν.
Όταν η σάλτσα αρχίσει να δένει προσθέτουμε το λάδι και όταν πάρει μια βράσει να απλωθεί στη σάλτσα προσθέτουμε τα μακαρόνια βρασμένα. Τα ζυμαρικά θα δέσουν μαζί με τη σάλτσα.
Σερβίρουμε με φρεσκοτριμένο πιπέρι από πάνω και ψιλοκομμένο άνιθο περιφερειακά στο πιάτο.

Είχαμε αρχίσει να πίνουμε απο νωρίς. Γυρίσαμε αρκετά μαγαζιά. Στο τέλος ξημέρωνε Κυριακή. Έσερνα και κάτι Κυριακάτικες εφημερίδες μαζί μου. Καταλήξαμε με κάποιο τρόπο που δε θυμάμαι κάπου στο μεταξουργείο. Περάσαμε έξω από τον "αρχάγγελο" που είχε κλείσει. Είχαν αφήσει τις καρέκλες ξεκλείδωτες, πήραμε δύο για το μπαλκόνι. Κουβαλώντας τις καρέκλες βρεθήκαμε στο σπίτι μου. Τα στομάχια ήταν άδεια. Μιας κι εκείνη την ώρα δεν υπήρχε τίποτα ανοιχτό και η κρεαταγορά ήταν εκτός εμβέλειας προθυμοποιήθηκα να φτιάξω κάτι στα γρήγορα. Η παρέα έσβηνε. Έφτιαξα κάτι με ό,τι είχα στο ψυγείο. Κάτι κατεψυγμένα θαλασσινά, μια πιπεριά από το βάζο και μια απ' τη γλάστρα, λίγο αρακά για την υπέρβαση και βουαλά. Το πιάτο ήταν έτοιμο και στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Εργένική συνταγή με πολύ διάθεση και λίγο έμπνευση. Το καυτερό της πιπεριάς δένει πολύ οραία με το γλυκό του αρακά και τα αρώματα των θαλασσινών. Στα χρώματα είναι χαρούμενο με το πράσινο και το κόκκινο να κυριαρχούν. Θυμίζει λίγο Ιταλική σημαία. Γενικότερα όσα κοριτσάκια δοκίμασαν τη συνταγή μου ενθουσιάστηκαν.
Δοκίμασα τη συνταγή και με σκόρδο. Μια λιωμένη σκελίδα στα δεσίματα της σάλτσας και το πιάτο απογειώνεται. Βεβαίως την παραλλαγή αυτή την έφαγα μόνος μου μιας και στα κοριτσάκια δεν αρέσει το σκόρδο. Το θεωρούν μπανάλ. Δεν έχουν καταλάβει οτι αν έχεις φάει σκόρδο δε σου μυρίζει, οπότε δεν αρκεί παρά να φάνε και οι δύο.
Εγώ πάλι το σκόρδο το βάζω ψηλά...

Ελλάς Ελλήνων Κουκουλοφόρων

Όλη η συζήτηση σχετικά με τις κουκούλες μου φαινόταν αστεία, έως γελοία. Τις τελευταίες μέρες όμως άρχισαν να παρουσιάζονται δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως η κοινή γνώμη της χώρας μας τάσεται κατά πλειοψηφία υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, της χρήσης καμερών και του νόμου για τις κουκούλες. Τα ζητήματα αυτά όμως συνοδεύονται από πολλά ψιλά γράμματα. Η κυβέρνησή μας προχωρά, ακάθεκτη, στην εφαρμογή της απεχθούς πολιτικής του αστυνομικού κράτους.
Οι πρώτες "δράσεις" περιλαμβάνουν
Α) Συγκρότηση "δύναμης ταχείας επέμβασης" η οποία θα δραστηριοποιείται στο κέντρο της Αθήνας και σε συνεργασία με τα ΜΑΤ θα "προλαμβάνει επιθέσεις νεαρών".
Β) Συγκρότηση "δικτύου πληροφοριών" από "ειδικά κλιμάκια" της ασφάλειας.
Γ) Αύξηση της παρουσίας αστυνομικών με πολιτικά.
Επιπροσθέτως εγκρίνεται η αύξηση χρήσης χημικών καθώς επίσης η προμήθεια "ειδικών" οχημάτων εκτόξευσης παγωμένου νερού με χρωστικές ουσίες για την καταστολή ταραχών και σε δεύτερο χρόνο σύλληψη βρεγμένων και βαμμένων διαδηλωτών, ταραχοποιών ή και απλών περαστικών, πολιτών.

Σχετικά με τις κουκούλες.
Η κυβέρνηση προτίθεται να θεσπίσει νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όσοι αποκρύπτουν τα χαρακτηριστικά τους θα αντιμετωπίζουν αυξημένη ποινή. Κύριο μέλημα κάθε παραβαίνοντος το νόμο είναι βεβαίως να παραμείνει ασύλληπτος αποφεύγοντας τις συνέπειες του. Για το λόγο αυτό η κοινωνία μας διατηρεί αρμόδιο αστυνομικό και δικαστικό σώμα με σκοπό τη σύλληψη και τιμωρία κάθε παραβάτη. Με την εκτεταμένη χρήση καμερών που καταγράφουν τη δραστηριότητα και στην παραμικρή γωνιά, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, μη έχοντας αφήσει ούτε σοκάκι να τραγουδήσεις, κάθε παράβαση του νόμου με τα χαρακτηριστικά του παραβάτη ακάλυπτα ισοδυναμεί με αυτόματη υπογραφή καταδίκης εκ μέρους του. Συνεπώς θα ήταν πιο χρήσιμο η κυβέρνηση αντ' αυτού να θεσπίσει νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο εκάστοτε παραβάτης θα υποχρεούται μετά τη διάπραξη της παρανομίας να παραδίνεται αυτοπροσώπως και αυτοβούλως στας αρμοδίας αρχάς, φέροντας και τυχόν στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενοχή του, παρακάμπτοντας έτσι όλες τις ενδιάμεσες "τυπικές" διαδικασίες.
Οι κάμερες βεβαίως επισήμως δε χρησιμοποιούνται μιας και η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων το απαγορεύει. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τυχόν υλικό που μπορεί να προκύψει από αυτές δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ενοχοποιητικό στοιχείο σε κάποιο δικαστήριο. Οι κάμερες όμως είναι εκεί, στημένες, κρυφές ή φανερές, χωρίς κανείς να μπορεί να βεβαιώσει αν χρησιμοποιούνται ή όχι, αν το υλικό τους "αξιοποιείται" ή όχι και με ποιό τρόπο. Άλλωστε η νομιμοποίηση της χρήσης τους θα αποτελέσει λεπτομέρεια σε περίπτωση εφαρμογής μιας κραυγαλέας νομοθεσίας όπως αυτής για τις κουκούλες.
Συνεπώς, σχετικά με το νόμο περί κουκούλας δεν έχουμε εφαρμογή ενός μέτρου κατά περίπτωση, αλλά ενα γενικά αυστηρότερο ποινολόγιο, μιας και η προτεινόμενη διάταξη αφορά κάθε παράνομη δραστηριότητα.
Σχετικά με τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης.
Οι ήδη υπάρχουσες δυνάμεις της αστυνομίας είναι "βραδείας" επέμβασης, καθιστώντας απαραίτητη τη σύσταση άλλων ταχύτερων, και πόσο "άμεσος" εκτιμάται πως θα είναι η δράση των δυνάμεων αυτών?
Σχετικά με τα "ειδικά" κλιμάκια της ασφάλειας.
Πόσο "ειδικά" θα είναι και ποιά θα είναι η εξειδίκευσή τους? Θα πρόκειται για αστυνομικούς ορκισμένους στο σύνταγμα ή για ρουφιάνους της διπλανής πόρτας?
Σχετικά με τους αστυνομικούς με πολιτικά.
Αποτελεί πραγματικά τροχοπέδη για το αστυνομικό έργο η στολή και γι αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η αφαίρεσή της?
Τα ερωτήματά μου είναι πάρα πολλά και αυτό δεν είναι παράλογο αφού οι διευκρινήσεις που μου δίνονται ως πολίτη, σχετικά με την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής είναι ελάχιστες. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν κρύβεται πίσω από την εφαρμογή μιας πολιτικής ή έστω πίσω από διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά πίσω από τους ίδιους τους πολίτες οι οποίοι δε ζητούν διευκρινήσεις. Και βεβαίως δε μιλάμε για λεπτομέρειες και διευκρινήσεις, αλλά για την έλλειψη προβληματισμού σχετικά με τις προεκτάσεις της εκάστοτε πολιτικής. Ποιές είναι οι προεκτάσεις για παράδειγμα των ρουφιάνων μέσα σε μια κοινωνία? Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και το χειρότερο είναι πως τέτοια παραδείγματα έχουμε από την πρόσφατη ιστορία της πατρίδα μας. Δυστυχώς η κατάληξη είναι πάντοτε η ίδια σε μια κοινωνία που εφαρμόζονται τέτοιες πρακτικές. Η κοινωνία διχάζεται και οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο διπλανό τους, γίνονται καχύποπτοι. Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός νέου εθνικού διχασμού?
Το πρόβλημα λοιπόν δε βρίσκεται στους πολιτικούς αλλά στους ίδιους τους πολίτες. Η κοινή γνώμη τάσσεται υπέρ της ποινικοποίησης της κουκούλας, της χρήσης καμερών, των δικτύων πληροφοριών, της χρήσης χημικών, της αστυνομικής βίας, της κατάργησης του ασύλου και γενικότερα της έκπτωσης των θεσμών που ρυθμίζουν τις ισορροπίες σχετικά με την άσκηση εξουσίας, προστατεύοντας πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Παραδοσιακά κοινωνίες που βρίσκονται σε κρίση τείνουν να γίνονται πιο συντηρητικές. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους εκπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες. Ανατρέπονται με βίαιους κοινωνικούς αγώνες οι οποίοι είναι επώδυνοι για όλους.
Μέλημα κάθε πολιτικής ηγεσίας αποτελεί η διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που να μην οδηγούν τους πολίτες στους δρόμους. Όταν οι πολίτες κατεβαίνουν στο δρόμο τότε η ηγεσία είναι τουλάχιστον αποτυχημένη. Η ασθένεια είναι πλέον παρούσα και νομίζω πως πρέπει να σκύψουμε πάνω από τις αιτίες των προβλημάτων και όχι να εξαντλούμαστε στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων της παθογένειας, οικονομικής, κοινωνικής ή άλλης, μιας και το τελικό στάδιο είναι αυτός, ο θάνατος, κοινωνικός, οικονομικός ή φυσικός.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας ασχολείται σήμερα με την καταστολή συμπτωμάτων. Προσωπικά δεν αισθάνομαι πως απειλούμαι από τις κουκούλες αλλά από τις γραβάτες. Γραβάτες ανικανότητας, μιας και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ της μόδας. Αποδίδουμε τα δεινά που μας μαστίζουν σε ανικανότητα των αρμοδίων. Η ανικανότητα αυτή όμως είναι η χειρότερη κουκούλα, η χειρότερη δικαιολογία. Κάτω απ' αυτή την κουκούλα, αυτοί συνεχίζουν το έργο τους ανενόχλητοι και ατιμώρητοι κι εγώ παραμένω άνεργος και άφραγκος. Ποιός λοιπόν είναι ο ικανός και ποιός ο ανίκανος?
Φυσικά δεν είναι όλοι οι πολίτες αδιάφοροι. Υπάρχουν κάποιοι που προβληματίζονται, ή τουλάχιστον προσπαθούν. Εδώ όμως παίζεται το φινάλε του δράματος και λέγεται "περιύβριση αρχής". Αν η οποιαδήποτε αρχή βρεθεί και δια νόμου στο απυρόβλητο τότε πλέον θα μιλάμε, μεταξύ μας βεβαίως, για δικτατορία. Η κριτική και η αμφισβήτηση ενός δημοκρατικού συστήματος είναι αυτά που το ισχυροποιούν και το βελτιώνουν. Είναι δυστυχώς κρίμα μια δημοκρατία, όσο εκφυλισμένη κι αν είναι, να κινδυνεύει να καταλυθεί.

Το μεγάλο σχέδιο

Λοιπόν, πολύς λόγος γίνεται τελευταία σχετικά με την ύπαρξη ή μη πολιτικού σχεδίου για την αντιμετώπιση του φαινομένου της οικονομικής κρίσης. Σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία του ελληνικού λαού πιστεύει πως τέτοιο σχέδιο δεν υφίσταται. Αυτό βεβαίως είναι καλό, διότι ένα μεγάλο σχέδιο για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα δεν μπορεί να είναι δημοσίως γνωστό για να λειτουργήσει. Εγώ παρ' όλ' αυτά βεβαίως θα το αποκαλύψω.
Το σχέδιο για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης αν και απλοϊκό στη σύλληψή του, περιλαμβάνει ποικίλες δράσεις και είναι δοκιμασμένο με επιτυχία στο παρελθόν.
Ως γνωστό, κύρια πηγή εισοδήματος και βαριά βιομηχανία της ελληνικής οικονομίας είναι ο τουρισμός. Δυστυχώς η βιομηχανία αυτή αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα στις μέρες μας, τα οποία δε σχετίζονται με την έλλειψη υποδομών ή τεχνογνωσίας, άλλωστε τεράστια ξενοδοχειακά συγκροτήματα χτίζονται αυτή τη στιγμή σε όλη την επικράτεια. Το πρόβλημα σχετίζεται με την εικόνα των πολιτών. Μέσα στις τελευταίες δεκαετίες οι έλληνες πολίτες απόλαυσαν τη σιγουριά του δημοσίου και την άνεση των παχυλών δανείων με αποτέλεσμα τα ποσοστά της παχυσαρκίας στη χώρα μας να ανεβαίνουν επικίνδυνα. Ο μέσος έλληνας είναι υπέρβαρος, τα καμάκια εκλείπουν και τα συρρέοντα πλήθη γερμανίδων τουριστριών ανήκουν στο παρελθόν. Στην τουριστική βιομηχανία δεν αρκεί να πουλάς ήλιο και θάλασσα σκέτα. Το τρίπτυχο είναι, λίγο κρασί, λίγο θάλασσα και τ' αγόρι μου.
Η πρώτη φάση του σχεδίου στοχεύει ακριβώς εκεί. Εφαρμογή παρατεταμένης λιτότητας σε συνδυασμό με ανεργία για την εξάλειψη του φαινομένου της παχυσαρκίας.
Η δεύτερη φάση του σχεδίου έχει να κάνει με την ψυχολογική προετοιμασία του πληθισμού. Η μέχρι σήμερα ολοένα αυξανόμενη θρησκοληψία και η ενδυνάμωση της συντηρητικής ελληνορθόδοξης εκκλησίας αποτέλεσαν τροχοπέδη για τον τουρισμό. Διότι δεν νοείται εφαρμογή σχεδίου τουριστικής ανάπτυξης με το μητροπολίτη Άνθιμο να αποκαλεί τους εκτός γάμου εραστές πόρνους. Συνεπώς όσο κι αν σας φαίνεται παράξενο τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του σχεδίου, στα πλαίσια του οποίου ξεκίνησε δημοσιοποίηση επιλεγμένων εκκλησιαστικών δρστηριοτήτων. Αυτό μιας και οι δραστηριότητες της εκκλησίας δεν έχουν αλλάξει από την εμφάνισή της. Είναι θέμα πολιτικής και μόνο η δημοσιοποίησή τους ή όχι και σε ποιό βαθμό.
Στην τρίτη του φάση το σχέδιο περιλαμβάνει διαφήμιση της χώρας στο εξωτερικό και η γεφύρωση των επιχειρηματικών σχέσεων για την εξασφάλιση απαραίτητων αντισταθμιστικών οφελών. Για το λόγο αυτό ζητήθηκε η συνδρομή μεγάλων γερμανικών τηλεπικοινωνιακών κολοσσών όπως της Siemens της Deutsche telecom και ειδικότερα του RTL group, η προσφορά του οποίου ειδικότερα σε ζητήματα σεξουαλικής απελευθέρωσης είναι γνωστή απο δεκαετίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Όλα συνδέονται με το μεγάλο σχέδιο. Θα γίνουμε όλοι βραζιλιάνοι, κορμάρες και θα βγάλουμε τη χώρα από την κρίση. Κάθε γεγονός που σήμερα αποκαλούμε σκάνδαλο θα αποδειχτεί μέρος του σχεδίου σωτηρίας.

Τέλος πολύ συζητείται το θέμα του σχεδίου σωτηρίας της χώρας. Η απάντηση όμως βρίσκεται στο πρόσφατο παρελθόν. Λίγο καιρό πριν, όταν τα σημάδια της επερχόμενης κρίσης μόλις που φαίνονταν και οι συζητήσεις μόλις άρχιζαν να ακούγονται, το σύνθημα που κυριαρχούσε ήταν οτι η οικονομία μας δε θα επηρεαζόταν από αυτή. Άν όντως υπήρχε σχέδιο θα το γνωρίζαμε και τότε, μιας και ποιά κυβέρνηση θα ήταν αυτή που δε θα το δημοσιοποιούσε? Το "ελληνοπρεπές" παραλήρημα και η αλαζονική πεποίθηση πως είμαστε οι καλύτεροι και τίποτα δε μας αγγίζει έκανε και αυτή τη φορά το θαύμα του. Πιστέψαμε πως η κρίση δε θα μας άγγιζε μιας και δεν παράγουμε τίποτα και μιας και οι τράπεζες έχοντας ξεζουμίσει την οικονομία θα είχαν αρκετό ρευστό να διαθέσουν. Οι τράπεζες όμως δεν είναι κοινωφελή ιδρύματα να μοιράζουν χρήμα και το γεγονός οτι δεν παράγουμε τίποτα απλά σήμαινε πως θα έπρεπε να δανειστούμε ακόμα περισσότερα με ακόμα υψηλότερα επιτόκια,μιας και τα εχέγγυα αποπληρωμής των δανεικών που προσφέρουμε είναι μηδαμινά. Συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως για κάποιο λόγο είμαστε "ανώτεροι" από τους άλλους και πως τα διεθνή θέματα δε μας αφορούν. Άραγε θα πάμε διακατεχόμενοι από το ίδιο αίσθημα σε κάποιον από τους πολέμους που ιστορικά ακολουθούν τις διεθνείς οικονομικές κρίσεις ?

Η πόρτα

Πριν από τρία περίπου χρόνια άφησα την πολυαγαπημένη μου γειτονιά , τα Εξάρχεια, και σε αναζήτηση φθηνότερης γης βρέθηκα στην πλατεία Βικτωρίας. Οι περισσότεροι με ρωτούν πως μπορώ να ζω σε μια περιοχή με τόση εγκληματικότητα. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει μια σχετική αναμπουμπούλα στην περιοχή. Αυτό που εκτιμώ περισσότερο όμως στους νέους μου γείτονές είναι το γεγονός ότι οι περισσότεροι ασχολούνται με σημαντικά θέματα και κυρίως με την επιβίωσή τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα της σκληρής καθημερινότητας. Δεν υπάρχει χρόνος για μικροαστικές ανησυχίες σχετικά με καμένες λάμπες σε κοινόχρηστους χώρους, ανελκυστήρες και μακρόσυρτες συνελεύσεις.
Η νέα μου γειτονιά βρίθει από μετανάστες. Πακιστανοί, Κινέζοι αλλά κυρίως πρώην σοβιετικοί πολίτες. Είναι πιθανότερο να ακούσεις να μιλούν Ρώσικα στο δρόμο παρά Ελληνικά, όπως είναι πιθανότερο να ακούσεις Ισπανικά σε κάποιες γειτονιές της Νέας Υόρκης. Στα πανταχού παρόντα καταστήματα ψιλικών και τροφίμων μπορείς να βρεις υπέροχες βότκες, αλλαντικά και υψηλής ποιότητας τσάι. Η περιοχή βεβαίως είναι περισσότερο γνωστή για τα μπουρδέλα της παρά για τις βότκες. Όλες τις μέρες και ώρες αλλά κυρίως Κυριακές και λοιπές αργίες μπορείς να παρατηρήσεις ένα πλήθος ανθρώπων όλων των ηλικιών να περιφέρονται στους δρόμους με τα φαναράκια. Παρέες νεαρών, αλλοδαπών η ιθαγενών να μπαινοβγαίνουν καλαμπουρίζοντας στα "σπίτια" τσεκάροντας το περιεχόμενο πριν αποφασίσουν. Κατασταλαγμένους μεγαλύτερους οι οποίοι ενώ περπατούν αδιάφορα χάνονται από το πεζοδρόμιο σα να τους ρούφηξε κάποιο κενό του χώρου, πίσω από κάποια σκουριασμένη καγκελόπορτα, μέσα στα σκαλοπάτια κάποιου υπογείου, στο διάδρομο της εισόδου κάποιας μισογκρεμισμένης μονοκατοικίας. Άλλοι περιποιημένοι, άλλοι με τα ρούχα της δουλειάς, άλλοι αμέριμνοι, άλλοι ντρεπόμενοι, μια λαϊκή αγορά αγοραίου έρωτα. Προσωπικά δε μου αρέσει η λογική του μπουρδέλου. Απολαμβάνω όλη τη διαδικασία στο σεξ, το πριν, το μετά. Θεωρώ πως κάθε λεπτομέρεια έχει τη δική της σημασία και ο χρόνος αποκτά μια αξία διαφορετική. Στα χρόνια βεβαίως της διαμονής μου στην περιοχή μπορώ να πω πως αισθάνομαι μειονότητα.
Την εποχή που πρωτοήρθα στην Αθήνα έμεινα στην περιοχή της Κυψέλης, λίγο πιο πάνω από το θέατρο "Κάπα". Στον όροφό μου έμενε και κάποιος μικροαστός που στο κουδούνι του αναγραφόταν το όνομά του και ο "τίτλος" του, " Υπάλληλος υπουργείου οικονομικών". Μετρίου αναστήματος, με γένια, ανοικτό πουκάμισο, τρίχα ευδιάκριτη, χρυσή καδένα, μπάκα, κομπολόι, σκαρπίνι, μαγκιά, κλανιά και αδιακρισία. Στην πολυκατοικία δεν υπήρχε διαχειριστής, το ρόλο αυτό είχε αναλάβει κάποια ιδιωτική εταιρία. Ο απίστευτος αυτός τύπος είχε αυτοανακηρυχτεί σε διαχειριστή και δημιουργούσε διάφορα προβλήματα. Διαμαρτυρόταν συνέχεια με αφορμή τον παραμικρό θόρυβο, άνοιγε την αλληλογραφία των άλλων και ανήγαγε σε θέμα μείζονος εθνικής σημασίας τις καμένες λάμπες στους διαδρόμους. Γενικώς τον είχα πάρει με το καλό και δεν είχα πολλά πολλά μαζί του. Κάποια μέρα ήθελε να μπει με το ζόρι στο σπίτι μου με τη δικαιολογία πως ήθελε να εξαερώσει τα σώματα του καλοριφέρ. Έπρεπε να τεθούν κάποια όρια πράγμα που δεν του άρεσε. Δεν άργησε να απαντήσει. Ήταν απογευματάκι και ξυριζόμουν στο μπάνιο. Είχα βάλει ένα δισκάκι με τραγούδια του Πανούση, δώρο από περιοδικό. Συμπτωματικά έπαιζε την "Ανακωχή μεταξύ των ενοίκων". Σιγοτραγουδούσα και ξυριζόμουν. Χτύπησε το κουδούνι. Ήμουν σίγουρος πως ήταν ο μαλάκας.
Άνοιξα με τους αφρούς στο πρόσωπο. Αντίκρισα το θέαμα. Από τη μέση και πάνω το πουκάμισο με την τρίχα και την καδένα. Από τη μέση και κάτω πυτζάμα και πασούμι.
- Παρακαλώ.
- Μ' ενοχλείς.
Παύση.
-Κι εσύ μ' ενοχλείς.
- Εγώ? Τι σ' ενοχλεί?
- Η καδένα σου.
Η απάντηση που έλαβε ήταν κάτι που δε μπορούσε να φανταστεί. Μπλόκαρε, συγχύστηκε και έσπευσε να τρυπώσει στη φωλιά του μουρμουρίζοντας "Ας είχες κι εσύ καδένα".
Οι νέοι μου γείτονες δεν ασχολούνται με τέτοια θέματα. Ο λόγος είναι πολύ απλός. Τη στιγμή που στη γειτονιά σου πέφτουν πυροβολισμοί και κυνηγητά με περιπολικά δεν υπάρχει χρόνος να σκέφτεσαι τα κοινόχρηστα. "Αργία μήτηρ πάσης κακίας".
Τουλάχιστον έτσι πίστευα μέχρι τώρα μιας και τα γεγονότα ήρθαν να με διαψεύσουν.
Μόλις επέστρεψα από την ολιγοήμερη απουσία μου των ημερών της πρωτοχρονιάς και των απεχθών χριστουγέννων, οι ιθαγενείς γείτονές μου φαίνονταν αναστατωμένοι και αγανακτισμένοι. Είχε παρουσιαστεί στην πολυκατοικία κρούσμα απόπειρας διάρρηξης. Οι επίδοξοι ληστές βεβαίως δεν κατάφεραν να παραβιάσουν την πόρτα ασφαλείας του διαμερίσματος , τα σημάδια της απόπειρας όμως φαίνονταν ξεκάθαρα στα πρόσωπα των ημεδαπών γειτόνων μου. Μου περιέγραψαν με πάθος και επιχειρήματα τα συναισθήματά τους και εκεί που όλοι περίμεναν να τους εκφράσω συμπαράστασή εγώ παρέμεινα ψύχραιμος. Τους εξήγησα πως δεν είχα κανένα λόγο να ανησυχώ μιας και τα πιο πολύτιμα πράγματα στο σπίτι μου είναι ταινίες και βιβλία. Για να πω την αλήθεια αν κάποιος μπει στο σπίτι μου και τα κλέψει θα στεναχωρηθώ βεβαίως για την απώλεια του αρχείου μου, αλλά θα με γεμίσει αισιοδοξία το γεγονός πως κάποιος στη χώρα αποφάσισε να κλέψει βιβλία.
Η αντίδραση βεβαίως δεν άργησε να έρθει. Η αυτοκρατορία των μικροαστών συσπειρώθηκε και αντεπιτέθηκε. Εφαρμόστηκε δρακόντειο μέτρο δι αποφάσεως της διαχείρισης να κλειδώνει η κεντρική πόρτα μετά τις δέκα το βράδυ. Το μέτρο αυτό το έχω συναντήσει σε πολλές πολυκατοικίες και πραγματικά δεν κατάλαβα ποτέ την πρακτική του αξία. Σε τι μπορεί δηλαδή να δυσκολέψει ένα διαρρήκτη μια φθηνή και λειωμένη από τη χρήση κλειδαριά, πάνω σε μια σάπια από τη σκουριά πόρτα, τη στιγμή που αυτός πρόκειται αμέσως μετά να ανοίξει μια θωρακισμένη πόρτα ασφαλείας μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αντιθέτως πρόκειται για μέτρο λίαν εκνευριστικό αφού πρέπει σε κάθε περίπτωση να αφήνεις τη θέρμη του οίκου σου και να κατεβαίνεις στην εξώπορτα για "αναγνώριση".
-Αλτ!! Τις ει?
-Η διαχειρίστρια.
-Προχώρει ο εφοδεύων.
Πρέπει μάλλον να είναι της μόδας να είσαι "αγανακτισμένος πολίτης". Αγανακτισμένος για τους μετανάστες, την εγκληματικότητα, τις τιμές στα σούπερ μάρκετ και τις λαϊκές αγορές, τις ουρές στις εφορίες την τελευταία μέρα λήξης προθεσμίας για τα τέλη κυκλοφορίας, αγανακτισμένος επειδή δεν κάνει κρύο το Γενάρη, αγανακτισμένος επειδή χιονίζει το Φλεβάρη. Κάθε τι εκφράζεται με αγανάκτιση. Κάθε απορία, κάθε δυσκολία. Όλοι τα βρίσκουν σκούρα με την πρώτη ευκαιρία, ψηφίζουν όμως χωρίς κανένα δισταγμό, φόβο ή αγανάκτιση νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις.
Αγανάκτηση και φόβος. Μια ολόκληρη κοινωνία που φοβάται τη σκιά της. Έσπευσαν οι γείτονές μου αγανακτισμένοι να εκφράσουν το φόβο τους, κλειδώθηκαν στα σπίτια τους. Αφού σιχτίρισα μερικές φορές επειδή χρειάστηκε να παραλάβω την παραγγελία μου, να υποδεχτώ ή να ξεπροβοδίσω τους επισκέπτες μου στην είσοδο της πολυκατοικίας, διαπίστωσα με χαρά πως το μέτρο δεν εφαρμοζόταν με ευλάβεια. Είπαμε, στην πολυκατοικία δεν έχει μόνο έλληνες. Ίσως τελικά οι άνθρωποι της φυλής μας να είναι καλύτεροι όταν αισθάνονται μειονότητα, ακόμα και μέσα στην πολυκατοικία τους. Χτες βράδυ όμως επιστρέφοντας από το φεστιβάλ cult ελληνικού κινηματογράφου διαπίστωσα μια σατανική μετατροπή στην κλειδαριά. Είχαν τοποθετήσει ένα νέο μηχανισμό ο οποίος απελευθερώνει το κλειδί μόνο στη θέση που η κλειδαριά είναι κλειδωμένη. Ένας σατανικός μηχανισμός που σε υποχρεώνει να κλειδώσεις την πόρτα σου είτε το θέλεις είτε όχι.
Κάθε τέλεια σχεδιασμένος μηχανισμός όμως έχει και το σφάλμα του. Δεν αποκλείεται για παράδειγμα το ενδεχόμενο να είναι μεν η κλειδαριά κλειδωμένη απελευθερώνοντας το κλειδί και η πόρτα ορθάνοικτη χωρίς καμία ελπίδα να κλείσει. Νομίζω πως μια κλειδωμένη-ανοικτή πόρτα θα μπορούσε να αποτελεί σύμβολο ελευθερίας και δημοκρατίας, σύμβολο αντίστασης στον εντατικά καλλιεργούμενο φόβο.
Όλα αυτά μου θυμίζουν το παραμύθι με το βασιλιά που έχτισε ένα κάστρο με τεράστιους τοίχους χωρίς παράθυρα και πόρτες και κλείστηκε μέσα επειδή φοβόταν το θάνατο. Κάποιος του είπε πως μέσα σε μια τέτοια κατασκευή θα ήταν ασφαλής αφού ο θάνατος δε θα μπορούσε να μπει και έτσι ο βασιλιάς θα ζούσε αιώνια. Βεβαίως από τη στιγμή που ο βασιλιάς εντοιχίστηκε κανείς δεν μπορούσε να ακούσει τις εκκλήσεις του για βοήθεια και κανείς δεν έμαθε αν πέθανε από ασφυξία ή πείνα. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο σύμβουλός του πήρε τη θέση του στο θρόνο.

Ά κρατος κανιβαλισμός και αλληλοεξαρτώμενος ανταγωνισμός.

Η ιδέα είναι απλοϊκή στη σύλληψή της. Υποτίθεται πως τονώνουμε την οικονομία ενισχύοντας τη βιομηχανία και το χρηματοπιστωτικό σύστημα και η έλλειψη ρευστού γενικά καλύπτεται ως φυσικό αποτέλεσμα διάχυσης του χρήματος προς τη βάση, μιας και αποδίδονται μισθοί στους εργαζόμενους των εν λόγω επιχειρήσεων. Δηλαδή σταθεροποιούμε την οικονομία και σώζουμε και τη βιομηχανία για περαιτέρω ανάπτυξη. Το θέμα είναι ρίχνουμε τους τελευταίους πόρους μας στην αυτοκινητοβιομηχανία? Γιατί δεν εξασφαλίζουμε την αγορά τροφίμων που έχει δεινοπαθήσει? Έστω μια απλή εξυγίανση που παλεύουμε με τα καρτέλ και μας προτείνουν μεταλλαγμένα ως εναλλακτική. Και στην παραγωγή τροφίμων εργάζονται άνθρωποι και ως εκ τούτου η διάχυση του χρήματος, η εκ νέου κυκλοφορία του δηλαδή, θα επιτευχθεί και σε αυτή την περίπτωση. Τουλάχιστον να ξέρουμε οτι δε θα πεινάσουμε. Κι ας οδηγούμε παλιά αυτοκίνητα.
Το αμαρτωλό χρηματοπιστωτικό σύστημα υποτίθεται πως αποτελεί το ρυθμιστικό παράγοντα της "φιλελεύθερης" οικονομίας. Βάλαμε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα δηλαδή. Έτσι έρχεται πρώτο να εξασφαλιστεί, διότι σταθεροποίηση της οικονομίας χωρίς εξασφάλιση του σταθεροποιητικού παράγοντα δε νοείται. Και τα κεφάλαια? Αυτά που υποτίθεται πως είναι τα τελευταία ή ακόμα αυτά που οι οικονομίες δανείζονται? Είναι τα τελευταία?
Γιατί όμως η αυτοκινητοβιομηχανία? Είναι τόσο νευραλγικός παράγοντας της οικονομίας? Μήπως αποτελεί μετάβαση στη νέα οικονομία αυτή η κίνηση? Ακούμε συνεχώς για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και επενδύσεις σε αυτές. Προσωπικά δεν έχω πειστεί πως ένα "φιλελεύθερο" σύστημα είναι δυνατόν να κόπτεται, και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό για την προστασία του περιβάλλοντος. Κάθε "φιλελεύθερο" σύστημα επιδιώκει την αυτάρκεια, με κάθε κόστος ακόμα κι αν αυτό λέγεται απομόνωση στην περίπτωση της Ε.Σ.Σ.Δ. . Τα "φιλελεύθερα" συστήματα δεν επιθυμούν την εξάρτηση από κανένα άραβα, ασιάτη, "βάρβαρο", "αλλόθρησκο" ή άλλο ανταγωνιστή και αυτό συμβαίνει καθ' όλη τη διαρκεί της ανθρώπινης ιστορίας. Τι ρόλο παίζει σ' αυτή την περίπτωση η αυτοκινητοβιομηχανία? Είναι αλληλοεξαρτώμενος ανταγωνισμός? Πληρώνουμε το κόστος ανάπτυξης κάποιων νέων τεχνολογιών και ποιές είναι αυτές? Αν μιλάμε για απελευθέρωση της ενέργειας ποιό θα είναι το νέο καπίστρι? Είναι πραγματική αυτή η κρίση?

Θυμάμαι κάποια λόγια του Καζαντζάκη για το αλώνι και το άλογο. Το άλογο γυρνάει στο αλώνι και ο αφέντης κρατάει το σχοινί που είναι δεμένο το άλογο. Μαζεύει σχοινί και το άλογο φουρκίζεται, αφήνει και το άλογο αισθάνεται ελεύθερο. Ο αφέντης μαζεύει και αφήνει ανάλογα με τις διαθέσεις του αλόγου και κάνει τη δουλειά του τελικά αλωνίζοντας τα σιτηρά. Το θέμα είναι το άλογο να ακολουθήσει το σχοινί και να φτάσει τον αφέντη, όχι να ζητάει περισσότερο σχοινί. Θυμάμαι βέβαια και τον "εβυθό" του Καρκαβίτσα που ο αφέντης ήταν παπάς και βλάσφημος και στο τέλος καταποντίστηκε μαζί με το αλώνι γιατί αλώνιζε ανήμερα της Παναγίας της καψοδεματούσας.