Χαρούμενο πρωινό ξύπνημα

The early bird catches the worm όπως λέει και μια Αγγλοσαξονική παροιμία, όμως εγώ αυτά δε τα χαύτω. Ξυπνάω μετά τις 11 και σε κάθε περίπτωση σκουλίκια δεν πρόκειται να φάω ο κόσμος να έρθει ανάποδα.
Έρευνα Αμερικανικού πανεπιστημίου που πραγματοποιήθηκε σε μεγάλο δείγμα, περιλαμβάνοντας διάφορες φυλετικές, κοινωνικές ομάδες και γονιδιώματα κατέληξε στο συμπέρασμα οτι μόνο το 20% του γενικού πληθισμού είναι πρωινοί τύποι. Ένα 40% ενεργοποιείται μετά τις έντεκα το πρωί και το υπόλοιπο 40% μετά το μεσημέρι.
Είναι φοβεροί αυτοί οι Αμερικάνοι. Ξοδεύουν απίστευτα χρηματικά ποσά και αμέτρητες ώρες εξειδικευμένης επιστημονικής εργασίας για να καταλήξουν στο αυτονόητο.
Όμως, όσο αυτονόητο κι αν φαίνεται το πόρισμα στη συντριπτική πλειοψηφία της τάξης του 80% του γενικού πληθισμού, αποτελεί κοινωνικώς αποδεκτή πεποίθηση οτι το να σηκώνεσαι απ' τ' άγρια χαράματα να πας για δουλειά είναι παραγωγικό ενώ οποιαδήποτε εναλλακτική είναι ένδειξη οκνηρίας. Όσο κι αν υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα στην παραγωγικότητα φωνάζοντας "ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΡΩΙΝΟΣ ΤΥΠΟΣ", είμαστε υποχρεωμένοι να ξυπνήσουμε πρωί για να πάμε στο σχολείο, την πρωινή αναφορά και αργότερα την εφορία, ανεξαρτήτως του επαγγέλματος ή του ωραρίου που επιλέγουμε.
Στην πραγματικότητα τέτοιου είδους αντιλήψεις διαμορφώθηκαν κατά την Ευρωπαϊκή φεουδαρχία. Τα μέσα παραγωγής έπρεπε να οργανωθούν μαζικά και η πλειοψηφία του πληθισμού (την εποχή εκείνη δε θα μπορούσε κανείς να κάνει χρήση του όρου "γενικός πληθισμός" μιας και οι κοινωνικές τάξεις ήταν σαφώς διαχωρισμένες) οδηγήθηκε στην αγροκτηνοτροφική δραστηριότητα. Το ωράριο καθορίστηκε από το φως της ημέρας, οι "παραγωγικές δυνάμεις" της εποχής δούλευαν "ήλιο με ήλιο" και τα πράγματα συνεχίστηκαν έτσι κατά τη βιομηχανική επανάσταση και ως τις μέρες μας.
Οι κυβερνήσεις φεύγουνε, μα η αγάπη μένει όπως λέει κι ο Ρασούλης και στην προκειμένη περίπτωση η αγάπη που δείχνουν οι "παραγωγικές δυνάμεις" για τη μη αλλαγή. Κατά μιαν άλλη Αγγλοσαξονική παροιμία "ο διάολος που ξέρεις είναι καλύτερος από το διάολο που δεν ξέρεις. Δηλαδή σε ελεύθερη μετάφραση κάτσε στ' αυγά σου γιατί αμα θέλεις αλλαγές θα έρθει ο μπαμπούλας. Εγώ αντιπαραθέτω το σύνθημα, " Αφού δουλεύεις για να ζεις, γιατί σκοτώνεσαι στη δουλειά"?
Έτσι καταλήγουμε στις "ώρες αιχμής" που οι δρόμοι γεμίζουν αυτοκίνητα μιας και όλοι ξυπνάνε την ίδια ώρα. Το σκηνικό επαναλλαμβάνεται μετά το μεσημέρι μιάς και όλοι ακολουθούν το ίδιο ωράριο και κορυφώνεται Κυριακάς εορτάς και αργίας. Οι εθνικές οδοί πήζουν Παρασκευή απόγευμα, τα μαγαζιά γεμίζουν ασφυκτικά το Σάββατο το βράδυ οι παραλίες το δεκαπενταύγουστο. Όλοι μαζί σκοτώνονται στους δρόμους Πάσχα και Χριστούγεννα και τα διευθυντικά στελέχη κάνουν διακοπές το Σεπτέβρη. Φτάχνουμε τεράστιους δρόμους που χρησιμοποιούνται υπερεντατικά τις εξήντα από τις τριακόσιες εξήντα μέρες του χρόνου, λεοφόρους που χρησιμοποιούνται τέσσερις από τις εικοσιτέσερις ώρες της ημέρας ενώ μένουν άδειες το υπόλοιπο διάστημα. Με απλά λόγια το μοντέλο έχει πλέον τεράστια διαφυγόντα κέρδη, πρωτίστως για εμάς τους ίδιους και δεν αφορά μόνο τις μετακινήσεις μας.
Θυμάμαι τη μοναδική φορά που έκανα πρωινό ωράριο, οκτώ με τέσσερις. Δεν έφευγα ποτέ πριν τις έξι το απόγευμα λόγω "φόρτου εργασίας". Το αστείο ήταν οτι από τις οκτω μέχρι τις δέκα δεν είχα ποτέ δουλειά. Κανείς δεν είχε δουλειά μιάς και όλοι έρχονταν με την τσίμπλα στο μάτι και πίνανε καφέ για να ξυπνήσουν. Όταν ο διευθυντής μου έκανε αύξηση τριάντα ευρώ το μήνα για τις υπερωρίες μου αποφάσισα να μην ξαναπάω στην ώρα μου. Πήγαινα πάντα μετά τις εννιά και πριν τις δέκα. Κάποια στιγμή με κάλεσε στο γραφείο του να με επιπλήξει για την "κατ' εξακολούθηση καθυστέρησή μου". Φυσικά παρέλειψε να αναφερθεί στην κατ' εξακολούθηση καθυστερημένη αναχώρησή μου ή την προσβλητική αύξηση που μου είχε δώσει. Ο διάλογος έγινε κάπως έτσι
- Τι ώρα είν' αυτή νεαρέ?
- Δέκα παρά τέταρτο.
- Τι ώρα πρέπει να έρχεσαι κανονικά?
- Οκτώ.
- Και γιατί καθυστερείς επανηλημένως.
- Έχω πρόβλημα κύριε διευθυντά, δε μπορώ να ξυπνήσω το πρωί. Από μικρό παιδάκι. Απ' όταν πήγαινα σχολείο.
Φούντωσε, άναψε και άρχισε να φωνάζει κάτι στο στύλ "στο σχολείο δε σε πληρώνανε για να πηγαίνεις".
Δεν υπήρχε κανένας λόγος διαπραγμάτευσης. Ο συγκεκριμένος διευθυντής αντί να φωνάζει θα μπορούσε απλά να μεταθέσει το ωράριό μου κατά δύο ώρες και να κρατήσει το ποσό της αύξησής μου για το ταμείο της πολυαγαπημένης εταιρίας.
Αντ' αυτού η συμπεριφορά του τον οδήγησε σε σοβαρό κλονισμό της υγείας του κι εμένα στη δουλειά που πάντα ονειρευόμουν.
Ένας από τους λόγους που επέλεξα να γίνω ηθοποιός ήταν για να μην ξυπνάω το πρωί. Ήταν πολύ αστείο όταν στα γυρίσματα της σειράς "Λούφα και παραλλαγή" έπρεπε να κάνουμε τις σκηνές της πρωινής αναφοράς με το πρώτο φως της ημέρας. Ας είναι.
Αν είναι να πρέπει να ξυπνήσω πρωί για να κριτικάρω την "ακλόνητη" πεποίθηση περί πρωινού ξυπνήματος κομμάτια να γίνει..

ΥΓ. Θέλω να προσθέσω οτι πραγματικά συμπαθούσα τον παλιό διευθυντή μου.
Ήταν καλός άνθρωπος. Μάλιστα δε με απέλυσε ποτέ, παρ' όλη την "ειλικρίνειά" μου. Τον θυμάμαι με πολύ συμπάθεια. Λυπάμαι πραγματικά που η πίστη του στο σύστημα του προκάλεσε τόσο άγχος και τόση φθορά.

ΥΓ2. Με έκπληξη μόλις διαπίστωσα οτι η προηγούμενη δημοσίευσή μου έγινε πριν ένα χρόνο και μια μέρα. Δεν είχα αντιληφθεί το πέρασμα του χρόνου, κύλησε πολύ γρήγορα αυτή η χρονιά. Αισθάνομαι σα να κοιμόμουν και οτι συνέβη μέσα σε 366 μέρες, σα να συνέβη σε όνειρο.