Ελλάς Ελλήνων Κουκουλοφόρων

Όλη η συζήτηση σχετικά με τις κουκούλες μου φαινόταν αστεία, έως γελοία. Τις τελευταίες μέρες όμως άρχισαν να παρουσιάζονται δημοσκοπήσεις που δείχνουν πως η κοινή γνώμη της χώρας μας τάσεται κατά πλειοψηφία υπέρ της κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου, της χρήσης καμερών και του νόμου για τις κουκούλες. Τα ζητήματα αυτά όμως συνοδεύονται από πολλά ψιλά γράμματα. Η κυβέρνησή μας προχωρά, ακάθεκτη, στην εφαρμογή της απεχθούς πολιτικής του αστυνομικού κράτους.
Οι πρώτες "δράσεις" περιλαμβάνουν
Α) Συγκρότηση "δύναμης ταχείας επέμβασης" η οποία θα δραστηριοποιείται στο κέντρο της Αθήνας και σε συνεργασία με τα ΜΑΤ θα "προλαμβάνει επιθέσεις νεαρών".
Β) Συγκρότηση "δικτύου πληροφοριών" από "ειδικά κλιμάκια" της ασφάλειας.
Γ) Αύξηση της παρουσίας αστυνομικών με πολιτικά.
Επιπροσθέτως εγκρίνεται η αύξηση χρήσης χημικών καθώς επίσης η προμήθεια "ειδικών" οχημάτων εκτόξευσης παγωμένου νερού με χρωστικές ουσίες για την καταστολή ταραχών και σε δεύτερο χρόνο σύλληψη βρεγμένων και βαμμένων διαδηλωτών, ταραχοποιών ή και απλών περαστικών, πολιτών.

Σχετικά με τις κουκούλες.
Η κυβέρνηση προτίθεται να θεσπίσει νόμο, σύμφωνα με τον οποίο όσοι αποκρύπτουν τα χαρακτηριστικά τους θα αντιμετωπίζουν αυξημένη ποινή. Κύριο μέλημα κάθε παραβαίνοντος το νόμο είναι βεβαίως να παραμείνει ασύλληπτος αποφεύγοντας τις συνέπειες του. Για το λόγο αυτό η κοινωνία μας διατηρεί αρμόδιο αστυνομικό και δικαστικό σώμα με σκοπό τη σύλληψη και τιμωρία κάθε παραβάτη. Με την εκτεταμένη χρήση καμερών που καταγράφουν τη δραστηριότητα και στην παραμικρή γωνιά, καθ' όλο το εικοσιτετράωρο, μη έχοντας αφήσει ούτε σοκάκι να τραγουδήσεις, κάθε παράβαση του νόμου με τα χαρακτηριστικά του παραβάτη ακάλυπτα ισοδυναμεί με αυτόματη υπογραφή καταδίκης εκ μέρους του. Συνεπώς θα ήταν πιο χρήσιμο η κυβέρνηση αντ' αυτού να θεσπίσει νόμο, σύμφωνα με τον οποίο ο εκάστοτε παραβάτης θα υποχρεούται μετά τη διάπραξη της παρανομίας να παραδίνεται αυτοπροσώπως και αυτοβούλως στας αρμοδίας αρχάς, φέροντας και τυχόν στοιχεία που να αποδεικνύουν την ενοχή του, παρακάμπτοντας έτσι όλες τις ενδιάμεσες "τυπικές" διαδικασίες.
Οι κάμερες βεβαίως επισήμως δε χρησιμοποιούνται μιας και η αρχή προστασίας προσωπικών δεδομένων το απαγορεύει. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τυχόν υλικό που μπορεί να προκύψει από αυτές δε μπορεί να χρησιμοποιηθεί σαν ενοχοποιητικό στοιχείο σε κάποιο δικαστήριο. Οι κάμερες όμως είναι εκεί, στημένες, κρυφές ή φανερές, χωρίς κανείς να μπορεί να βεβαιώσει αν χρησιμοποιούνται ή όχι, αν το υλικό τους "αξιοποιείται" ή όχι και με ποιό τρόπο. Άλλωστε η νομιμοποίηση της χρήσης τους θα αποτελέσει λεπτομέρεια σε περίπτωση εφαρμογής μιας κραυγαλέας νομοθεσίας όπως αυτής για τις κουκούλες.
Συνεπώς, σχετικά με το νόμο περί κουκούλας δεν έχουμε εφαρμογή ενός μέτρου κατά περίπτωση, αλλά ενα γενικά αυστηρότερο ποινολόγιο, μιας και η προτεινόμενη διάταξη αφορά κάθε παράνομη δραστηριότητα.
Σχετικά με τις δυνάμεις ταχείας επέμβασης.
Οι ήδη υπάρχουσες δυνάμεις της αστυνομίας είναι "βραδείας" επέμβασης, καθιστώντας απαραίτητη τη σύσταση άλλων ταχύτερων, και πόσο "άμεσος" εκτιμάται πως θα είναι η δράση των δυνάμεων αυτών?
Σχετικά με τα "ειδικά" κλιμάκια της ασφάλειας.
Πόσο "ειδικά" θα είναι και ποιά θα είναι η εξειδίκευσή τους? Θα πρόκειται για αστυνομικούς ορκισμένους στο σύνταγμα ή για ρουφιάνους της διπλανής πόρτας?
Σχετικά με τους αστυνομικούς με πολιτικά.
Αποτελεί πραγματικά τροχοπέδη για το αστυνομικό έργο η στολή και γι αυτό το λόγο είναι απαραίτητη η αφαίρεσή της?
Τα ερωτήματά μου είναι πάρα πολλά και αυτό δεν είναι παράλογο αφού οι διευκρινήσεις που μου δίνονται ως πολίτη, σχετικά με την εφαρμογή μιας τέτοιας πολιτικής είναι ελάχιστες. Και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν κρύβεται πίσω από την εφαρμογή μιας πολιτικής ή έστω πίσω από διεφθαρμένους πολιτικούς, αλλά πίσω από τους ίδιους τους πολίτες οι οποίοι δε ζητούν διευκρινήσεις. Και βεβαίως δε μιλάμε για λεπτομέρειες και διευκρινήσεις, αλλά για την έλλειψη προβληματισμού σχετικά με τις προεκτάσεις της εκάστοτε πολιτικής. Ποιές είναι οι προεκτάσεις για παράδειγμα των ρουφιάνων μέσα σε μια κοινωνία? Τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά και το χειρότερο είναι πως τέτοια παραδείγματα έχουμε από την πρόσφατη ιστορία της πατρίδα μας. Δυστυχώς η κατάληξη είναι πάντοτε η ίδια σε μια κοινωνία που εφαρμόζονται τέτοιες πρακτικές. Η κοινωνία διχάζεται και οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο διπλανό τους, γίνονται καχύποπτοι. Βρισκόμαστε λοιπόν στα πρόθυρα ενός νέου εθνικού διχασμού?
Το πρόβλημα λοιπόν δε βρίσκεται στους πολιτικούς αλλά στους ίδιους τους πολίτες. Η κοινή γνώμη τάσσεται υπέρ της ποινικοποίησης της κουκούλας, της χρήσης καμερών, των δικτύων πληροφοριών, της χρήσης χημικών, της αστυνομικής βίας, της κατάργησης του ασύλου και γενικότερα της έκπτωσης των θεσμών που ρυθμίζουν τις ισορροπίες σχετικά με την άσκηση εξουσίας, προστατεύοντας πολιτικά και ανθρώπινα δικαιώματα. Παραδοσιακά κοινωνίες που βρίσκονται σε κρίση τείνουν να γίνονται πιο συντηρητικές. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως τέτοιου είδους εκπτώσεις είναι μη αναστρέψιμες. Ανατρέπονται με βίαιους κοινωνικούς αγώνες οι οποίοι είναι επώδυνοι για όλους.
Μέλημα κάθε πολιτικής ηγεσίας αποτελεί η διαμόρφωση των συνθηκών εκείνων που να μην οδηγούν τους πολίτες στους δρόμους. Όταν οι πολίτες κατεβαίνουν στο δρόμο τότε η ηγεσία είναι τουλάχιστον αποτυχημένη. Η ασθένεια είναι πλέον παρούσα και νομίζω πως πρέπει να σκύψουμε πάνω από τις αιτίες των προβλημάτων και όχι να εξαντλούμαστε στην καταπολέμηση των συμπτωμάτων της παθογένειας, οικονομικής, κοινωνικής ή άλλης, μιας και το τελικό στάδιο είναι αυτός, ο θάνατος, κοινωνικός, οικονομικός ή φυσικός.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας μας ασχολείται σήμερα με την καταστολή συμπτωμάτων. Προσωπικά δεν αισθάνομαι πως απειλούμαι από τις κουκούλες αλλά από τις γραβάτες. Γραβάτες ανικανότητας, μιας και αυτός ο χαρακτηρισμός είναι πολύ της μόδας. Αποδίδουμε τα δεινά που μας μαστίζουν σε ανικανότητα των αρμοδίων. Η ανικανότητα αυτή όμως είναι η χειρότερη κουκούλα, η χειρότερη δικαιολογία. Κάτω απ' αυτή την κουκούλα, αυτοί συνεχίζουν το έργο τους ανενόχλητοι και ατιμώρητοι κι εγώ παραμένω άνεργος και άφραγκος. Ποιός λοιπόν είναι ο ικανός και ποιός ο ανίκανος?
Φυσικά δεν είναι όλοι οι πολίτες αδιάφοροι. Υπάρχουν κάποιοι που προβληματίζονται, ή τουλάχιστον προσπαθούν. Εδώ όμως παίζεται το φινάλε του δράματος και λέγεται "περιύβριση αρχής". Αν η οποιαδήποτε αρχή βρεθεί και δια νόμου στο απυρόβλητο τότε πλέον θα μιλάμε, μεταξύ μας βεβαίως, για δικτατορία. Η κριτική και η αμφισβήτηση ενός δημοκρατικού συστήματος είναι αυτά που το ισχυροποιούν και το βελτιώνουν. Είναι δυστυχώς κρίμα μια δημοκρατία, όσο εκφυλισμένη κι αν είναι, να κινδυνεύει να καταλυθεί.