Η ταινία

Πρίν από κάποια χρόνια ήμουν ερωτευμένος με μια κοπέλα. Ήθελε κι αυτή να γίνει ηθοποιός τότε. Ήταν πολύ όμορφη.

Ώς όμορφη δεν περνούσε φυσικά απαρατήρητη και οι επίδοξοι δεν ήταν λίγοι. Αποφάσισα κι εγώ να προσπαθήσω μαζί της. Οι πρώτες προσεγγίσεις ήταν πολύ ενθαρυντικές και συνεχίστηκαν για κάποιο χρονικό διάστημα. Μιας και ο κινηματογράφος αποτελούσε κοινό ενδιαφέρον είπαμε μια από τις ημέρες που θα έρχονταν να πάμε σινεμά.

Την ίδια εποχή γινόταν στο Gagarin το δεύτερο φεστιβάλ cult Ελληνικού κινηματογράφου. Βεβαίως δε έκανα τη Ντενιριά(*) να την προσκαλέσω στο φεστιβάλ και μιας και η ημερομηνία της κοινής μας εξόδου δεν είχε οριστεί επακριβώς δεν το ανέφερα καν και ξεκίνησα να βλέπω τις ταινίες. Μάλιστα λίγο καιρό πριν, συζητώντας με το Νίκο σχετικά με το φεστιβάλ του είχα ρίξει την ιδέα να παρουσιάσει τις ταινίες μικρού μήκους του Βαγγέλη Κοτρώνη, αλλά και το "Σουβλίστε τους" που είχε γενικώς να παιχτεί για μεγάλο διάστημα. Η ιδέα του άρεσε και οι ταινίες μπήκαν στο πρόγραμμα.
Ήταν η δεύτερη μέρα του φεστιβάλ. Είχα μόλις δει τις ταινίες του Κοτρώνη και ετοιμαζόμουν να δω το "Σουβλίστε τους". Τότε χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν εκείνη και με καλούσε στη μη επακριβώς προκαθορισμένη χρονικά κοινή μας έξοδο. Τη ρώτησα αν το πράγμα έπαιρνε κάποιου είδους αναβολή, όμως αυτή ήταν ανένδοτη και έτσι φόρεσα το μπουφάν μου, πήρα το κράνος μου και ξεκίνησα για το "Νιρβάνα" στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Ήθελε να δούμε το "Big fish". Στην είσοδο του Gagarin έπεσα πάνω στο Νίκο που εκείνη την ώρα έμπαινε αγκαζέ με το Ζερβό που θα προλόγιζε την ταινία. Ο Νίκος με κοίταξε έκθαμβος.
Με περίμενε έξω από το "Νιρβάνα" μιας και το σπίτι της ήταν σχετικά κοντά. Βγάλαμε εισιτήριο και μπήκαμε στη αίθουσα. Η ταινία δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όμως εκείνη έμοιαζε προσηλωμένη. Για να πω την αλήθεια το δικό μου ενδιαφέρον ήταν πάνω της και προσπαθούσα να βρώ κάποια αφορμή επικοινωνίας. Ένα σχόλιο, κάτι. Δεν ξέρω αν την είχε συνεπάρει η ταινία και σε ποιό βαθμό όμως τέτοια αφορμή δεν κατάφερα να βρω.
Η ταινία προχωρούσε και φτάσαμε στο διάλλειμα. Κάναμε μια χλιαρή κουβεντούλα σχετικά με την ταινία και το διάλλειμα τελείωσε. Ήταν γενικά μια αμήχανη κατάσταση. Η ταινία τελείωσε. Προσφέρθηκα να τη συνοδεύσω μέχρι το σπίτι της.
Στο δρόμο αποφάσισα να πάρω την πρωτοβουλία. Της μίλησα ανοικτά. Της είπα πως είμαι ερωτευμένος μαζί της. Μου απάντησε πως είμαι πολύ καλό παιδί, ευχάριστος άνθρωπος, οτι έχω πράγματα να δώσω, αλλά δεν μπορούσε να είναι μαζί μου. Λέω γιατί κούκλα μου, αφού είμαι καλό παιδί, ευχάριστος, ευθυτενής και εύελπις δεν μπορείς να είσαι μαζί μου? Γιατί, μου αντέτεινε, νομίζεις πως η ζωή σου είναι μια ταινία κι εσύ παίζεις μέσα σ' αυτή. Κι εγώ, πρόσθεσε, δεν μπορώ να είμαι με κάποιον που νομίζει πως η ζωή του είναι μια ταινία. Η απάντησή της με άφησε άναυδο. Δεν ήξερα ούτε τι να απαντήσω, ούτε καν πως να αντιδράσω. Έκανε κρύο εκείνη τη νύχτα.
Την είδα ξανά μετά από μερικά χρόνια. Εκείνο τον καιρό παίζαμε το "Πέναλτυ". Τελείωσα την παράσταση, άλλαξα και κατέβηκα να πιώ ένα ποτό. Περίμενε στο φουαγιέ. Με χαιρέτησε.
Της πρότεινα να καθίσουμε για ένα ποτό στο μπαρ και δέχτηκε. Μου έδωσε συγχαρητήρια για την παράσταση και αρχίσαμε να μιλάμε. Μόλις είχε γυρίσει από το εξωτερικό. Όλα αυτά τα χρόνια σπούδαζε. Της είπα κι εγώ τα δικά μου και η συζήτηση συνεχίστηκε στον ίδιο τόνο. Είχα χαρεί που την ξαναείδα, το ίδιο κι εκείνη. Διέκρινα όμως κάποιο κράτημα. Αυτό το κράτημα που νιώθεις οτι κάτι θέλεις να πείς και δε βρίσκεις τις λέξεις, αναζητάς μια αφορμή να έρθει η κουβέντα στο θέμα και μετά το ξανασκέφτεσαι και εύχεσαι να μην έρθει ποτέ. Μιας και αισθανόμουν το ίδιο αποφάσισα να μιλήσω. Η αφορμή ήταν μια αμήχανη παύση μεταξύ μας.
Πάντως είχες άδικο, της είπα.
Για ποιό πράγμα?
Η ζωή μου είναι πολύ ωραία ταινία.

Δεν προσποιήθηκε πως δεν θυμόταν.

Γενικώς όσες ταινίες κι αν είδα, όσα σενάρια κι αν διάβασα, το πιο συναρπαστικό και απρόβλεπτο απ' όλα είναι η πραγματικότητα. Μερικές φορές έχω όντως την αίσθηση πως η ζωή μου είναι ταινία. Δε μου αρέσει όμως μόνο να παίζω σ' αυτή την ταινία. Μου αρέσει και να σκηνοθετώ.

(*) Ντενιριά.
Στον "Ταξιτζή" ο Robert De Niro προσκαλλεί τη Cybill Shepherd να πάνε στον κινηματογράφο. Η επιλογή του να την πάει σε τσοντάδικο αποδεικνύεται καταστρεπτική για την πορεία της σχέσης τους