Τον Αύγουστο που μας πέρασε βρέθηκα για μερικές μέρες στο Λονδίνο παρακολουθώντας ένα σεμινάριο. Την τελευταία μέρα παραμονής μου είχα λίγο ελεύθερο χρόνο και αποφάσισα να επισκεφτώ το Βρετανικό μουσείο. Έχοντας κάτι λιγότερο από τέσσερις ώρες στη διάθεσή μου περιορίστηκα στα μάρμαρα του Παρθενώνα.
Κατευθύνθηκα στη γεμάτη κόσμο αίθουσα και άρχισα χωρίς να βιάζομαι να παρατηρώ τις ανάγλυφες παραστάσεις. Την προσοχή μου τράβηξαν οι έφηβοι ιππείς της ζωφόρου. Έμεινα εκεί αρκετή ώρα αισθανόμενος την ένταση που εξέπεμπαν οι εικόνες. Ασυγκράτητοι νέοι πάνω στα πιο δυνατά άλογα, στην κορυφή της κορυφαίας γιορτής της αρχαίας Αθήνας. Αυτό που μου συνέβη δεν το είχα φανταστεί όταν έπαιρνα την απόφαση να επισκεφτώ το μουσείο. Συγκινήθηκα. Όχι γιατί ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της πολιτιστικής μου κληρονομιάς βρίσκεται μακριά μου, αλλά γιατί αυτό το κομμάτι έχει στην πραγματικότητα ξεχαστεί στις μέρες μας. Εικόνες γεμάτων δύναμη και ορμή νέων, να χαίρουν της αναγνώρισης του κοινωνικού συνόλου απουσιάζουν συστηματικά από τις καθημερινές παραστάσεις και τις μνήμες μου. Η αρχαία Αθήνα επέλεξε να τοποθετήσει στην κορυφή των αξιών τις πιο ορμητικές δυνάμεις της, αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητά τους. Η σύγχρονη Ελλάδα επιλέγει ακριβώς το αντίθετο.
Στη χώρα μας θεωρείσαι παιδί μέχρι να φτάσεις τα τριάντα, κανείς δε σε παίρνει στα σοβαρά. Οι νέοι που χαίρουν αναγνώρισης είναι αυτοί με έφεση στην αποστήθιση, όραμα μια σίγουρη θέση στο δημόσιο, ένα ακριβό αυτοκίνητο με δόσεις. Αυτοί οι νέοι καλούνται συνετοί και προοιωνίζεται γι αυτούς μέλλον λαμπρό. Το κοινωνικώς αποδεκτό μοντέλο είναι αυστηρά καθορισμένο, χωρίς παρεκκλίσεις. Με το πρόσχημα της προστασίας απαξιώνεται κάθε προσωπική επιλογή.
Πραγματικά θλίβομαι κάθε φορά που με ρωτούν πότε θα πιάσω μια "κανονική" δουλειά, σίγουρη, θεωρώντας το επάγγελμά μου χόμπι. Κάθε φορά που μου λένε να αγοράσω αυτοκίνητο και να αφήσω τη μοτοσυκλέτα, να φορέσω κουστούμι και να αποκτήσω "ωράριο" και "πρόγραμμα" σαν όλους τους άλλους. Θλίβομαι γιατί εκτός από τις αντικειμενικές δυσκολίες που έχω να αντιμετωπίσω, έχοντας επιλέξει για παράδειγμα ένα αβέβαιο επάγγελμα, έχω να υπερασπιστώ και τις επιλογές μου, ακόμα και το δικαίωμά μου στο να κάνω λάθος το οποίο θεωρώ αναφαίρετο.
Η κοινωνία μας είναι φοβισμένη, επιλέγει τη σιγουριά του εξασφαλισμένου από την αβεβαιότητα του αγνώστου. Το να φοβάσαι και να αναζητάς την εξασφάλιση βεβαίως δεν είναι φαινόμενο κοινωνικής παθογένειας. Το να αναγάγεις όμως αυτή τη συμπεριφορά σε κοινωνική αξία και να απαξιώνεις οποιαδήποτε άλλη εναλλακτική είναι. Η έξοδος από την παρακμή δεν είναι δυνατόν να έρθει σε σύντομο χρονικό διάστημα. Το να αποδεχτούμε όμως το δικαίωμα της προσωπικής επιλογής και της μοναδικότητας της προσωπικότητας του ανθρώπου είναι ένα πολύ καλό πρώτο βήμα.
2 σχόλια:
Μη μασάς, συνέχισε να καβαλάς δυνατά άλογα και να το φχαριστιέσαι, η κοινωνική αποδοχή τιμά την ίδια την κοινωνία που την εκφράζει, αν δεν το κάνει δικό της πρόβλημα, όχι δικό σου.
Ο επίδοξος Χοροδιδάσκαλος
Αγαπητέ μου χοροδιδάσκαλε έχεις δίκιο.
Καμιά αλλαγή στην ιστορία δεν έγινε κοινωνικά αποδεκτή. Η συγκεκριμένη ανυσηχία μάλλον προέρχεται από τις προσωπικές μου ανασφάλειες. Όλο και περισσότερο συνειδητοποιώ τα λόγια του Τολστόι, οτι όλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο αλλά κανείς δεν είναι διατεθημένος να αλλάξει τον εαυτό του. Παντού κυριαρχεί το σύνθημα της αλλαγής και κερδίζει μέχρι και προεδρίες υπερδυνάμεων, από ανθρώπους όμως που δεν είναι διατεθημένοι να αλλάξουν στο ελάχιστο. Αλλάζοντας τον εαυτό μου αλλάζω κι ένα μικρό μέρος του κόσμου. Εμένα. Μιας και έτσι αισθάνομαι τον εαυτό μου, ένα μικρό μέρος του κόσμου.
Το μόνο παρήγορο στην όλη ιστορία είναι η άσβεστη επιθυμία μου για τα δυνατά άλογα και οι συγκινήσεις που αυτά απλόχερα προσφέρουν. Άλλωστε οι δυνατές συγκινήσεις και η απόλαυση είναι το καλύτερο φάρμακο κατά της ανασφάλειας.
Δημοσίευση σχολίου